Voor heel wat hulpverleners draagt het ervaren van een gezamenlijke doelgerichtheid tussen cliënt en hulpverlener en het ervaren van succes daarbij in belangrijke mate bij tot hun welbevinden op het werk. Het kan gerelateerd worden aan gevoelens van persoonlijke effectiviteit. De onderzoeksresultaten van Anneke Menger onderbouwen dit ook. Een aantal hulpverleners in het ESF-traject “effectief hulpverlenen met goesting” uitte stevige kritiek op het begrip ‘effectiviteit’. Met hen zijn we in dialoog gegaan over wat zij als zinvolle doelen van de hulpverlening ervaren.
Openheid voor deze dialoog leidde ertoe dat naast emotionele, materiële, praktische en sociale dimensies ook andere dimensies van het mens-zijn aan bod konden komen. In het bijzonder de spirituele dimensie kreeg daardoor meer plaats in een aantal workshops. De integratie van de spirituele dimensie nodigde hulpverleners uit om met elkaar te praten over waar zij in geloven. Dit inspireert en zet aan om met een vernieuwde en nieuwsgierige blik naar cliënten te kijken. Een kernwoord dat we onthouden uit deze gesprekken is: liefde voor mensen. Het artikel van Prof. M. Leijssen sluit daar naadloos bij aan.
Methodiek
Effectieve hulpverlening- Liefde in tijden van evidence-based behandelingen